öyle bir savaş meydanı ki
göz çanakları yağmur duasına çıkmış

ellerde kalan tek şey bakışlar
ki
eller paramparça

kanlı bir mendil tutar
kanayan yürekleri

düşünceler bile yoldan çıkmış
bir eda havada
sarhoşça

öyle bir savaş meydanı ki
çocukların hayallerine korku sıkılmış
dilleri alınmış dillerinden
sonra konuşun diye
ortalık yıkılmış
ne bir ana feryadı kar etmiş
ne de bir baba emeği

gökyüzü bile düşman kesilmiş
bulutlar hırçın
yağmurlarıyla bıçkın

aşk üstünde aşk kalmamış

öyle bir savaş meydanı ki
iki renk
siyah ve mavi

saklanıyor sanki bir yerde umutlar
rüzgar sonrası
yaratabilmek için geleceği
içlerinde özgür vardı
hani

durun gitmeyin
nereye be durun
hey kime diyorum
hani saklanmışlardı
hani

öyle bir savaş meydanı ki
anlamı yok artık direnişimin