Bir kez daha sonsuzluğa uzanan yolda bir başımayım, etrafımda kimse kalmadı. Bir tek ben ve elimde ki sigaram, yalnızlığımızı paylaşıyoruz. Gündelik hatta saatlik beni yalnız bırakmayan tek şey sigaram. İçime çekerken yemek borumdan aşağı doğru süzüldüğünde yalnız olmadığımı hissediyorum.
Genellikle evimde oturduğum kanapem de otururken aklıma gelen anılarımı seviyorum. Ki genelde aklıma gelen tek bir kişi oluyor. Asıl mesleğim olan yazarlığı yapamıyorum artık, ne zaman yazmaya çalışsam aklıma sürekli tek bir kişi geliyor. Ondan başka bir şey düşünemez oluyorum, Onun bende ki yerini bilse kendisinden utanır bana yaptıkları için tanrıya dualar ederdi.
Yaklaşık bir yıldır yazamadıklarımı kusmak istiyordum, Kendim için iyi olan bir çok şey artık değişmişti. Her şeyin iyiye gitmesini beklerken birden tam tersi kötüye gitmeye başladı. Kendimi kontrol edemez hale geldim,kendimi tanıyamıyordum kimse beni tanıyamıyordu. Bende ki değişiklikler tek bir kişiden kaynaklanan bir durum değildi, aksine herkesin bu pastada bir payı vardı. Belki insanların tutumları beni bu hale getirmiştir bilemiyorum. Karanlık içerisinde taklalar atıyorum, gün ışığını arzulayan her şey gibi yerimde kıvranıyorum. Bilemiyorum belki de tek yapmam gereken durumu kabullenip yaşamak. Bunun için gittiğim her mecra bana sırt çevirir nitelikte. Dedim ya 1 yıldır içimde tuttuklarımı kusmak istercesine yazıyorum. Psikolog falan hikaye tek yaptıkları saçma sorular sorup ilaç döşemek. Başka olumlu yaptıkları hiçbir şey yok. Kendimi tanıyamıyorum. Çok değiştim olumlu ve ya olumsuz fark etmez bir insan değiştiği zaman, her zaman bir farklılık olur.
Hayatım da bir çeşit kararlar almam gerektiğinin farkına vardığım zaman yaşam sevincim bir kat daha azalıyor.
