Her zaman ki gibi düştüm yine çıkmaza. Hayallerimin peşinden gideyim diyorum, karşıma “Hayaller-Hayatlar” sokağı çıkıyor. Donup kalıyorum onun önünde. Ama benim istediğim ora… diyemeden susuyorum. İnsan her zaman seçim yapmak zorunda mı?
Yoruldum artık “Hayat”. İstemiyorum artık savaşmak. Biraz yardımcı olsan bana. Ne bileyim elimden tutup kaldırsan mesela.
Hiç mi kıymetim yok? Hep mi zorluk çıkacak karşıma?
Sende haklısın. Ben pes ettim tamam. Kendi sineme tekrar dönüyorum. Bana göre değilmiş insanlarla uğraşmak.
Seviyorum yalnızlığımı. Beni benden daha iyi anlayan yok. Neden yorayım ki kendimi. Ben orada mutluyum. En fazla ne olur?
UMUDUM gider o kadar…
