Doğup büyüdüğüm topraklar artık bana çok yabancı.İnsanlar hele ! bu dünyaya ait bile değilmiş gibi. Tanımlanamayan varlıklarla çevrilmiş dört bir yanım. Hangi yöne dönsem hep aynı yabancılık hissi.
Meydanlarda kindar bir insan kusuyor tüm nefretini kalabalığa.Kalabalık kör ,sağır ,dilsiz. Büyülenmiş gibi hayır aslında beyinleri alınmış gibi sadece kendisinden istenileni yapıyor.Okumuyor asla çünkü okursa bilecek tüm gerçekleri .İzlemiyor çevresini çünkü görecek tüm olan biteni. Zihinleri boş bir zindan olmuş tutsak etmiş yüreklerini.
Kindar adam ölüm saçıyor topraklarıma.Toprakla dolduruyor özgürlüğümü.
Tüm bencilliğiyle düşmanlarla dolduruyor aynalarımızı.Nereye dönsem hep aynı boş gözler ,dimağı boş yüzler .
Tabutlar yükselirken omuzlarda vicdan, kapatıyor kapılarını.Paramparça oluyoruz nihayet..
Doymak nedir bilmeyen kocaman bir ağızın içinde öğütülüyoruz yavaş yavaş.İçinde dinmek bilmeyen bir iştah var ve asla durmayacak bizi tamamen yiyip bitirmeden.
Korkuyorum artık sokaklarımın ölgün ışıklarından. Feri kaçmış güneşimin.Aydınlatmıyor artık penceremi.Manzaram hep kış.Üşüyorum insanların cehaletinden.
Artık bir son vermeli korkulara,özgürlümü avuçlayan elleri kırmalı ve topraklarıma bahar gelmeli yeniden.
