Özlemlerin canı cehenneme olası geliyor, çaresiz kalınınca. Hissediyorum, tam da beraber beklediğimiz şu duraktaki elimin elinde, başımın omzunda olduğu yerde. Hislerimin suyu çekilmek üzre.. Vakti yok, sadece etrafa bakınıyorum. Baştan yaşanacak şeyleri istemsizde hayal ediyorum. O kadar çok anı biriktirmekten heralde. Vazgeçmek kalbin işi olmasa gerek yoksa aklım her defasında önüme duvarlar örmeye çalışır mı? Şu kalp adama neler olucak daha diye vaatler sunuyor. İnanasım gelmiyor.. Yine düşmeyeyim diyorum, kırılmayayım, inandığıma pişman olmayayım. Haketmediğin yerden çıkmaya çalışmanı anlamıyorum. Düşman kalabilseydik bari, karıştırdık herşeyi. Böyle de varamıyorum bi yere, anıların yükü ağır. Sen gittin kurtardın mı kendini? Ne yani bi ben mi boğuşuyorum bunca anılarla? Haksızlık olmaz mı biz zamanında yaşanılanlara?