Covid-19 çıktığından beri aylardır evdeyiz, karantinayı yalnızca kendimizi eve kapatarak uygular gibi gözüksek de aslında ruhumuz da karantinaya girdi…
İnsanlar içine karışamadıkça, kimseyi dinleyip, kimsenin derdine ortak olamadıkça sanki ruhuma da bir karantina uyguladılar.
Konuştukça, paylaştıkça, çoğaldıkça ruhum şekilleniyor. Hiçbirini yapamadıkça ruhum eksiliyor.
Yazmak, okumak, izlemek hepsi bir yere kadar tat veriyor. Yazdığını yüzyüze konuşmak, okuduğunu anlatmak, izlediğini sevdiklerinle beraber izlemek istiyorsun.
Olmuyor… başa dönüyoruz. Ümidim kırılıyor, en baştaki heveslerim kaçıyor.
Ruhumun karantinasına somut olarak yapabileceğim bir şey olmuyor.
Kalabalıklardaki yalnızlığı bile özler mi insan onu bile özlüyor!
