Vaz mı geçmeli hayallerden yoksa gerçekten yok mu imkânsız denen şey?
Ne zaman kaybettik kendimize olan umudumuzu, ne zaman biz olmaktan çıktı benliğimiz? Her şeye sahipken neden mutsuzuz anlam veremiyorum. Ruhum bu kadar açken umuda, kendime inanmaya; bedenim de bir o kadar yorgun ve bitap. Oysa öylesine uyum içinde ki ruhum ve bedenim hayallerimde. Enerjik, yaşam dolu… Olamıyorum! Hayallerimde yaşattığım o kadın olamıyorum. Pesimistliğin içine hapsolmuş ruhum çöküşe sürüklüyor bedenimi. Önüme kendim koyuyorum engelleri takılıp düşeceğimi bile bile, kanayan dizlerime bakıp hak ettim ben bunu diye düşünerek geri yolluyorum gözyaşlarımı pınarlarıma. Peki ya ruhumun söz yaşları? Onlar ise akıyor avuçlarımdan kâğıtlara. Yazmaktan başka bir şey gelmiyor aklıma rahatlamak için.
Bir tek yazarken hissediyorum üretmenin verdiği tatmin ediciliği. Evet, bir tek yazarken çabamın somutlaştığını hissediyorum. Bir de biraz da olsa pozitiflik yansıtabilsem yazılarıma, daha mı iyi hissederim bilmiyorum ama içimde en ağır şekilde hissettiğim pesimistliğin, yazılarımda da karşıma dikilmesi canımı daha çok yakıyor sanki. Gerçeklerin ağır yükünü daha çok hissediyorum omuzlarımda. Sahi neden böylesine ağır geliyor kendime yaşattığım bu durum? Hani kendi düşen ağlamazdı. Sonunu bildiğim bir hikâyeyi boş yere yaşatıyorum kendime. Vaz geçmem gerektiğini bile bile vazgeçemiyorum hayallerimden, çıkaramıyorum kendimi bu boşluktan. İmkânsız olamayacağına dair umut kırıntım bile yok içimde ama olmuyor işte, seviyorum o hayallerde yaşamayı. Başarılı, güçlü, sevdiği işi yapan o kadın hayal olmamalı diyorum, yaşatmak istiyorum onu, yaşamak istiyorum. Bütün gün işe yaramaz gibi yaşarken o kadının hayalini kurmak ironi belki, saçma, ezikçe… Biliyorum ama aşamıyorum bedenimin bana ördüğü duvarları sanki. Sürekli dışarı çıkmaya çalışan üzgün bir ruh var içimde ve mutlu olmama engel oluyor gibi. Hayat akıp gidiyor ve ben sadece izliyorum. Bugünler geri gelmeyecek biliyorum ama işlevsiz bir eşya gibi köşede hayatı seyrederek ıskalıyorum bütün yapabileceklerimi. Kendine inanan, potansiyelinin farkında olan ve o kadının bir gün mutlaka asıl ruhumu yenebileceğine inanan bir kız çocuğu var içimde. Ama maalesef henüz bu ruhu aşabilecek güçte değil. Hadi küçüğüm çok geç olmadan kurtar beni bu çukurdan hayatı yakalayabilmem için yardım et bana.
