Bilmem ne zaman sağırlaştık birbirimize.
Artık herkes başkasının acısına, duygusuna, mutluluğuna, her hissine sağır. Ne zaman başladı bilmem. Sanki eskiden dinlerdik, duyardık, görürdük. Gördüğümüzü incitmeden belli eder. İncitmeden destek olurduk.
Şimdiyse öyle sağırlaştık ki. Yanı başımızda biri sessiz bir çığlık atsa; asla anlamaz duymazlıktan geliriz.
Oysa eskiden bir bakışta, bir seste bir solukta anlardık sevdiğimiz insanların hislerini. Kimisinin koyduğu sert duvarlardan kapattık kulaklarımızı kimisi hiçbir şey yapmasa da biz kendi derdimize düştük.
Ne açar tüm sağırlaşan kulaklarımızı?
