SAKSAĞANIN TANRILARI

Tanrılara bakmaya gidecek bir adam

Sanki öyle oraya gitmese

Ruhunu elinden alacaklarmış gibi gidecek

Ruhu zaten yoktu da

Olsun diye dualar etmeye başlasa

Olmayacakmış gibi gidecek

Sokaklarda öten saksağanı da alacak yanına

Saksağanın adı Bülent

Sokakların adı bir meneviş

Adamın adını kimse söylemedi bana

Benimle ilgili değildi

Hiçbir şey benimle ilgili olmamıştı sanki

Ama adamın adını kimse söylemeyince bana

Darıldım, çok darıldım

Birisi çıkıp deseydi

Şu adam var ya, ruhu olmayan

Hani var ya şu adam

Çok uzaklardan gelmiş de yine çok uzaklara gidecek

Tanrılara bakmaya gidecek gibi olan

Onun adı falanca

Deseydi bana ne olurdu

Ben bilmem öyle adama bakıp da

Gözünden anlamayı

Adı nedir, nereye gider

İnsanı pek bilmem ben

Tanrılara bakmaya gidecekmiş, olsun

Ben anlayamam öyle gözünden

Kimse kimseyi anlayamaz onun için

Adam yine gitsin tanrılarına

Gitsin yine baksın elbet

Bülent’i de alsın yanına

Geri gelirse sonra, yıllar geçerse de geri gelirse

Otursun anlatsın, tanrılar neye benziyor

Ne demişler anlatsın bana

Yoksa anlayamam ben, gözüne baksam da anlayamam

Onun için kimseler anlayamaz yoksa adamı da

Bülent’i anlayan çıkar yine

Üç kişi de olsa çıkar

Neticede bir saksağan anlaşılır

Kendi gibi başka saksağanlarca

Lakin bir adam

Başka adamlarca öldürülür

Uzaklara sürülür

Parası çalınır, ruhu elinden alınır

Bir tek anlaşılmaz

Tanrılara gider o da

Anlatır her şeyi onlara

Her şeyi bilsinler ister

Elinden tutsunlar ister

Ruhunu kara kuyulardan bulup

Çıkarıp eline versinler

Bülent’i kutsasınlar

Menevişi yaşatsınlar ister

Tanrılar bir ateş yakar o günlerde

Adamı karşılarına alır

Adını sorarlar

Bana adını kimse söylemedi adamın

Ben duyuramam sesimi tanrılara

Ancak onun sesini duyarlar

Bir de Bülent bağırsa sokaklarda

Onu da uzaktan uzaktan

Pek sevmeden, pek bilmeden

Duyar gibi yaparlar

Adam zikreder adını

Ne yapsın, tanrılar ateşi yakmış

Karşılarına oturtmuş

Bir de adını sormuşlar

Söyleyecek, falanca diyecek

Tanrılar bakacak sonra gözlerine

Gözlerinin içinden her şeye bakacaklar

Uzun uzun, ama uzaktan

Bülent’i duyar gibi bakacaklar

Gördükçe mideleri kalkacak

Olsun, tanrılara bir şey olmaz

Olsa da ben anlayamam

Ben tanrıları pek bilmem

Öyle bir bakışta ne kudreti varsa

Işığından görüp de anlayamam

Adam anlıyor belli ki

Oturmuş karşılarına, iki yana açmış gözlerini

Tanrılar da anlıyor demek ki

Baktıkça bakıyorlar

Gördükçe lanet ediyorlar

Bu ne cüret diyorlar

Hep bir ağızdan ve yavaşça

Ellerini birden havaya uzatıp

Sanki birilerinden yardım ister gibi

Işığa dokunuyorlar

Adam öyle duruyor daha

Anlamadan duruyor, gözleri hala açık

Tanrılara bakıyor, ışıktan yandıkça daha bir bakıyor

Tanrılar ışıktan bir parça alıyor

Bülent bir iki gak deyip uçup gidiyor

Ben anlamıyorum

Ne olup bittiğini bir türlü anlamıyorum

Bülent anlıyor ki uçup gidiyor

Tanrılar ışığı sımsıkı tutup

Adamın şakağına dayıyor

Işık büyüdükçe

Adamın inancı büyüyor

Sanki gözü görmedikçe

Tanrıların kudreti büyüyor

Şakağından kan damlamaya başlayınca

İşte, diyor, tanrılar beni kutsadı

Tanrılar duyuyor elbet, aldırış etmeden

Işığı hiç kıpırdatmadan

Adamı hiç dinlemeden

Bülent’in gittiğini fark etmeden

Ellerini bir kez daha

Bir anda ve hızlıca

Yine havaya uzatıp

Daha çok ister gibi uzatıp

Karanlığı getiriyorlar bu  kez

Adam artık bilmiyor

Neyin ne olduğunu

Tanrılar öylece bitiriyor

Adamı şakağından dışarı

Bülent gidiyor yine sokaklara

Gaklayıp duruyor gün boyu

Her şeyi bilen sesinde

Bir menevişlenme içinde