Kendimi sürekli tekrar eden bir boşlukta ayaktaymış gibi kandırmaya devam ederken; ansızın farkına vardım,altımdan kayıp giden her şeyin. Şimdi anlatmak istediğim çok şey var,konuşmak istiyorum saatlerce susmadan,anlatmak,rahatlamak. İçimde sürekli güçlenen hortum beni kasıp kavurmadan bitsin istiyorum her şey,kime anlatacağımı bilmiyorum,etrafta kimse yok,susmak istemiyorum. Korkuyorum bazen içimi huzurla kaplayan sessizlikten,geriye dönüp bakmak istemiyorum;artık şehirlere alışmak istemiyorum. Bir gün her şey bitecek ve kabuğuma çekileceğim,istemiyorum,ben sessiz olamam artık,yapamam. Suskunluğumun ardında biriken seslerden korkuyorum,bir gün tahammül edilmez çığlığa dönüşmelerinden korkuyorum. Sessizlik,ürkütücü ve sahtekar,ben artık konuşmak istiyorum.
