Ne zaman ki sevginin hükmü bitse öfke oturur baş köşeye ne zaman ki ben bir insanı sevsem acı oturur içime yok mu bu sevginin kolayı, acıtmayanı kimse sevemez mi birbirini kırıp dökmeden.
“biz ne vakit kaybettik birbirimizi, o vakit durdu suyun kalp atışı. Dereler vazgeçti akmaktan. Toprağın rahminde tohumlar filizlenmez oldu. Sen ve ben. Kadın ve erkek. Biz ne vakit ayrı düştük, ne vakit unuttuk birbirimizi; o vakit çıktık o kutsal bahçeden. Ne vakit hapsettik kalplerimizi karanlığa, o vakit küstü toprak. Ve zihnimiz ele geçirdi bizi ve biz susturduk kalplerimizi; o vakit öldü meyvelerimiz. Doğmaz oldu bebekler. Unuttuk kim olduğumuzu. Unuttuk bir olduğumuzu. Biz ne vakit hatırlarız birbirimizi, o vakit birleşiriz. O zaman zamansız bir yerde biz en başa döneriz.”
