Sokak aralarında şiddetli kavgalara şahit olduk, fiyakalı abilerimizin yumruklarını izledik.
Kim dövüyorsa onun yanında olup destekledik, zafer bizim oldu. Dağılın derlerdi büyükler.
Biz fiyakalı olamadık, sokak aralarında dövüşmedik;
ama
şiddetli sevmelerimiz oldu,
teke tek sevmelerimiz oldu,
biz sevince bütün dünya bizi izliyordu.
tabi fiyakalı değildik; doğal olarak da sevilmeyi tadamadık.
Kavga da bile söylenmedi adımız,
aşk mı?
haşa…
aşk mı?
haşa…
Biz de sevdik.
Ne sevenimiz oldu, ne de zaferimiz.
Ne sevenimiz oldu, ne de zaferimiz.
Dağıldık.
