Telefon! Telefon! Telefon çalıyor!
Şarkı… En sevdiğim şarkı radyoda çalıyor. Bir şeyler oluyor. Yağmur aralıksız yağıyor. Geceden kalma açık penceremden kışın habercisi soğuk giriyor.
Bir yerlerde adamın biri “Son Bakış” şarkısını çalıyor. Ben “gidiyorum”, o son bakışını atıyor, ben “vazgeçtim” diyorum, o sondan bir sonraki son bakışını atıyor. Biz “tükeneceğiz” diyorum, son bakışlar tükendi, diyor.
Yağmur Aralık ayının habercisi gibi aralıksız yağıyor. Geceden kalma açık kitabımdan hikayenin kötü karakteri onu anlamam için beni çağırıyor. Kendi yarattığı karanlıktan korktuğunu itiraf ediyor. Kitabı kapatmamam için bana yalvarıyor.
Geceden kalma yanan bir umut ateşim var. Peki ben neden korkuyorum? Farkındayım ama bilmiyorum.
