Seni ne zaman görsem,
‘Ne olacak ki?’ diyorum kendi kendime.
Kendimin bile duyamayacağı bir sesle…
Bir de ter değil de böyle alnım ıslanıyor hafiften…
E aralık ayındayız sonuçta…
Hem, nem çok nem…
Yanlış anlama sesim titremiyor seni görünce.
Kelimeler yuka giymiş azcık.
Elim ayağıma da dolaşmıyor ayrıca;
Ben doğarken bile sakar doğmuşum birazcık.
Arkadaşlar dedi;
Kızarıp turp gibi oluyormuşum seni görünce…
Yalan!
Neymiş efendim, senden alamıyormuşum gözlerimi…
Sanki gözlerin cennet şelalesiymiş gibi…
Utanmasalar senin karşında varlığımdan habersiz olduğumu söyleyecekler.
Bak bak bak!
Sanki sana aşıkmışım gibi?