Karşımda bir tablo, İstiklal.
Iki tramvay buğulu sokakta pürmelal.
Ademoğulları çalkalanır, meydan izmihlal.
Puslu bakışlarımda içler acısı bir melal.
Tenini arar biçare beş duyum.
Soruyorum kendime acaba seninle sarhoş muyum ?
Senin misk misali kokun mu dipsiz kuyum ?
Huzurunda boğazım düğümlenir boğum boğum.
Istiklal’in kederinin içinde bir melek .
Içim kaynar sana, ne olur izin ver felek.
İsmi dilaver kalbimin ama sana çarkıfelek.
Nurlu göğüslerin için giyerim ateşten gömlek.