İnsan neye bakarsa o olurmuş. Ben sana baktım, biz bir bütün olduk. Aslında en başından beri böyleydi. Ay’ın farklı evreleriydik. Sen ilk, ben son hali. Evren, bizi sonsuz bir döngüyle…
İnsan neye bakarsa o olurmuş. Ben sana baktım, biz bir bütün olduk. Aslında en başından beri böyleydi. Ay’ın farklı evreleriydik. Sen ilk, ben son hali. Evren, bizi sonsuz bir döngüyle…
Tavanda öylece duruyor, kıpırtısız. Kanı, bir ressamın tuvalini nefretle doldurması gibi boyamış duvarı. Oturduğum yerden göremiyorum ama biliyorum gözleri kesin bana bakıyor. İçerisi çok sessiz, vücudumun her zerresi pişmanlık dolu.…
Mürekkep, aktığına hüzün kokuyorsa şayet, kefeni kağıt olan kalem de ağlar. Ağlar ya! Hem de ne ağlar! Nun! Kalem’in üzerinde bir vebal. Hesabı sorulur, Divan-ı Kübra’da. Kelimelerin hakkı sorulur. Gözlerin,…