Yazmaya birini severek başladım. Şiir demeye dilim varmıyor bir Nazım Hikmet, Özdemir Asaf, Can Yücel ile kıyaslayınca, ama yazmanın bana büyük faydası olduğunu anladım. Önce sevdiğimin kalbini kazandırdı bana, şimdiyse güzel bir mola. Sevdiğimin ardından en büyük silah, ayakta kalmaya ve olgunlaşmaya.
Çok okuyan bilir, hiçbirimizin acısı tek değil hayatta. Bugün çektiğin acıyı, dün biri yazmıştır mutlaka. Bu nedenle her yazana teşekkür, yazdığından ötürü ve tebrik, yazısından ötürü. Yazdıklarım bir kişiye bile hitap ediyorsa, benden başka, ne mutlu bana, yalnız değilim ben de.
Kimi zaman dizeler, kafiyeler şeklinde, kimi zaman düz yazılan bir düşünce. Genelde anlık gelir aklıma yazacak kelime, o an not almazsam uçup gider ve zor hatırlarım yine. Gereğinden fazla değer vermem şekle, ölçüye. Yazılan hissedilmişse kafidir, bir de beğenildiyse, değmeyin keyfime.
Ben “boyunun ölçüsü” dedim
Onlar “hece ölçüsü” dediler
Ben “sevdim” dedim
Onlar “kafiyeyi sevmedim”
Yoksa hep kurallar mı yediler
Bizi, ve ben mi önemsemedim?
Bana göre değil, zorla işler
Şablon, kural dinlemez ki şiirler
Onları bir duygular etkiler
Şimdi, elinde cetvel, şiir ölçenler
Aldırtmasınlar bana boylarının ölçüsünü
