Bir mutluluktu oysa ki küçük bir çocuğun bir yaprağı koparışı
Ve bizde biten her şey yavaş yavaş sessizleşmişti
Sessizleşti, tıpkı ölüler gibi
Ve belki bizler yeni bir hayatı bekliyorduk
Yeni bir güneş, yeni bir yağmur bekliyorduk
Çaresizlik içimize işleyen en derin duygularla birlikte kör ediyordu bizi
Kör olmak sadece bize özgüydü
Görmüyor musunuz?
Bir şey duruyor sokağın bittiği yerde
Sadece bir karanlık.. Solgun
Sonra birden kayboluyor
Tıpkı bizler gibi..
Peki uzaktan gelen bu güzel sesi de mi duymuyorsunuz?
Şu ince ince yağan kar taneciklerin arasından gelen sesi
Sessizliğe bürünmüş şehirden gelen
Sonsuzluğa adanmış bir ses.. Bilinmezliğe
Tıpkı bizim gibi.
