Uzun zamandır yazmıyorum
Başkaları girdi hayatıma
Ama onlar da gitti
Şimdi yine daktilo ve ben, baş başa iki âşık
Tozlanmış biliyor musun?
Her bastığım tuş parmaklarıma yapışıyor
Hatıralar gibi
Ama kokusu aynı.
Tıpkı insanlar gibi
Yavaş yavaş üzeri kaplanıyor
Sonra unutuluyor
Zaman devam ediyor, insan garip bir hüzne bulanıyor
Ama o saçların kokusunu unutamıyor
Özlüyor
Onun gözlerine bakıp
Seni sevmiyorum diyor
Sonra ölüyor insan
Anlamlandırıyor bazı şeyleri
Toz gibi dağılıyor anlamlar
Ve yağmur başlıyor
Bir denizde kokusu yayılıyor etrafa
Yüz yıl öncekinin aynısı
Sen buradayken kokanın aynısı
Sahi, öldün mü sen?
