Bugün yine mutlulukla hüzün arasında otobüs bekledim.Ben hep otobüs beklerim.Ben vapura bindim birkaç kez birde bir kere taksiye.Ben hiç uçağa binmedim.Tam trenleri sevmeye başlamıştım ki trenler kaldırıldı.Trenin hızlısı mı olurmuş?Hayat yeteri kadar hızlı değil mi?Sevmeler hızlı,ağlamalar hızlı,çoğu kez yağmurlar bile hızlı İstanbul’da.Bir Beşiktaş’ı severim.Ben Beşiktaşlı değilim ben bazen insanda değilimdir.Ben bazen gülerim,bazen depresif bir hastayımdır,bazense psikolog.Ben içinizdekiyim.Ben kalbiniz,bazen beyniniz,hatta akciğeriniz.Ben sizim.Siz ise tekrar siz.Biz yok,ben yokum.Varım ama beni göremezsiniz.Ben kimi zaman nefesiniz,kimi zaman tükrüğünüz.Ben martıyım.Ben martıya simit atmak için son parasını harcayan vapurseverim.Ben martıya simit atan çocuğun saflığı,heyecanı,bir park köşesinde aşkını bütünleştiren aşığım.Ben İstanbul’un kendisiyim.Ben sizim.Beni sevin.Sevgim ne size az gelir ne de bende az bulunur.Varoş semtlerim de gün yüzü görmeyi hak eden onlarca insandan birisiyim ben.Ben kimim bir ben bilmem.Kimse değer biçemezken değersizliğim tokat gibi yüzüme çarptırılır.Ya kendimi fazla sevişimdendir ya da geceleri sönmeyen ışıklardandır,bilinmez.
