Sen ne yazık ki bilmiyorsun
Ama sen uyuyunca başlıyor acılar
Acılar; hepsi senin o güzel rüyalarında ben olmadığım için var
Hani sen uyuyorsun ya
Ben gözlerimi kapatıyorum
Eskiden Karadeniz canlanırdı zihnimde
Ve boğulurdu aşkıma, varlığıma, vatanıma düşman olanlar
Belki de sırf bu yüzden bugünlerde sükûtum
Zira ceplerim bazen kin dolu düşmanım yok
Bazen gönlüm aşkla dolup taşar sen yoksun
Ve artık Karadeniz yerine sen varsın ya
O karmakarışık, kendinden geçmiş, kurumuş olan zihnimde
Ne düşmanlarımı boğabiliyorum Karadeniz’de
Ne seni unutabiliyorum
Ne de bir uçurtma olup görünebiliyorum gözlerine