Bunu bir hikaye olarak okuyun, kendinizi icinde bulacaginiz bir hikaye. Kimse nedensiz karar vermez hicbirsey’e. Ya mutlu olucagini bilir sonunda yada mutsuz. Kimimiz okumak icin yavasiyoruz. Cunku ailemizin yasadigi aci gunleri calisarak, maddi kazancimizla hayatlarini degistirebilmek icin cabaliyoruz. Onlarin belkide tek umudu bizi, cocuklari. Kimimiz en sevdiklerimiz den kopuyoruz cunku ileride mutlu olmayacagimzi biliyoruz, ve sevgili iken tek dusundugumuz, ”ya bir cocugum olursa, o arada kalacak tekrar yasarsak olanlari”. Sirf bu yuzden vazgeciyoruz sevdigimiz den. Sevgililer ayi ne mubarek bir ay degil mi? Ask dolu bir ay. Romantizimin tavan yaptigi nokta bence. Hersey bir kivilcimla baslar derler ya cok dogru. Bir bakis, bir soz, bir hediye, bir nefes, bir istek. Tek bir sey isteriz, mutlu olmak. Bizde oyle baslamisdik. Birbirimize guvenerek, inanarak baslamisdik hikayemize. Ben kacmak istediklerimden kacmak, huzur yasamak istemisdim. Oda artik hayatini kurmak istemisdi, severek, deger vererek. Biz cok sevdik, cok deger verdik birbirimize. Nefesimizi alirken bile aklimizin ucunda o gecerek aldik. Su icerken o’nu dusunerek icdik. Okadar sevdik ki her animiz o olmusdu. Baslamisdik herseye, ama nasil devam edecegini bilmiyorduk. O bana aklindakileri okadar acik sekilde masaya sermisdiki anlamam icin. Ne istedigini, ne yapacagini, ne olacagini. Ben asikdim, inandim, kabul ettim. Herseyden vazgecmeyi kabul ettim. Baska bir insan olmayi kabul etmisdim. Dogup buyudugum bu ulkeyi terk etmeyi bile kabul etmisdim. Cunku o bana hicbir erkegin sarilmadigi gibi sarilmisdi. O beni dunyaya tekrar getirmisdi, O bana dogru yollari en tatli sekilde gostermisdi. Gun gecdikce benim sozum kayboldu. Her kelimeyi yuttum. Sessim kesilmisdi. Aci cekiyordum. Kendim olmadigim icin aci cekiyordum. Herkezden yavas yavas daha uzaklasdigim icin aci cekiyordum. Ben onun istedigi kisi olurken kendimi kaybediyordum. O yuzden hep aglamakla care buluyordum kendime, Lal olmus dillim kilitlenmisken gozlerimden akan damlalar cozulmusdu sadece. Gunden gune daha gucsuz dusuyordum. Daha cok agliyor, daha cok uzuluyordum herseye. Kendimden cok onu dusunuyordum. Yine sinirlenecek mi, yine kizacak mi, yine ben onu uzecek miyim. Kendimi tamamiyle unutmusdum artik. Ben agladikca o daha cok kiziyordu. Dayak yemekden korkuyordum, Kufur yemekden korkuyordum. Simdiden biz boyleysen sonra yapacam ben. Ailemsiz oldugumda kimsesiz kaldigimda napacakdim ben. Kendim ile savasmaliydim. Onu daha cok mutsuz etmemek, kendimi daha cok mutsuz etmemek icin ondan vazgecmeliydim. Ben yine ben olmaliydim ki kendime inanabilim. Kendime guvenmeliydim tekrardan. Ve vazgecdim. Ondan, onu sevmekden, onunla ileriyi hayal etmekden, onunla nefes almakdan, ona sarilmakdan, onunla herseyi yasamakdan vazgecmisdim. Biliyordum aci dolu olucakti. Biliyorum onu unutamiyacam. Ama biz birbirimize iyi gelmiyorduk. Ileride daha zor olucak olan bu ayriligi simdi yapmamiz daha kolay olucakti. Bundan emindim. Ona soz verdim, en dogrusu neyse hayatta hep onu yapacam. Ama o bana soz vermedi, guclu olucagina, hayatina devam edecegine soz vermedi. Canim ondan mi daha cok yaniyor simdi. Onun bukadar aci cektigini gordugum icinmi nefes alamiyorum. Inanmak istiyorum, bana bunca seyi ogreten o kisinin guclu olduguna inanmak istiyorum. Bu hikayenin boyle bitmesi baskalarina ders olucagina inanmak istiyorum.
