Bir hastamızın beni düşündüren hali… Tedavi için gelen yaşlı bir teyzemiz vardı. Kendi halinde, sessiz bir kadındı. Diğer hastalarla olan muhabbetime pek katılmazdı. Bir gün tedavi odası sakinleşti. Yalnız o hastamız kaldı. Ben de fırsat bu deyip , dinlenmek için oturdum yanına. Baktım yine konuşmuyor ,ki durumu hakkında bilgi almam da gerekiyor, sohbeti açayım derken birden ağlamaya başladı. Ne olduğunu ben de anlamadım. Anlatmaya başladı. Meğer eşini kaybettikten sonra böyle içine kapanık bir hale gelmiş. Acısı yüzüne bakınca anlaşılıyordu. Eşini çok yakın bir zamanda kaybettiğini düşünmüştüm. Sordum. 4 yıl önce kaybettim, onla birlikte kendimi de kaybettim dedi… Yine şaşırdım. Çünkü ; benim yaşadığım bu zamanda vefa hükmetmiyordu.