Aylardan Kasım,
Gökyüzü siyah perdesini seriyor erkenden
İçimde tuhaf bir burukluk
Nedeni nedir bilinmez
Belki sen, belki havalar..
Adımın dudaklarından akıp gittiği anı düşünüyorum.
Gözlerim kapalı, bir anlık yürüyorum mutluluğa.
Aylardan Kasım,
Bir hüzün çöküyor bedenime
Gözlerim ağırlaşıyor
Gülüşlerim azalıyor
Hafiften bir rüzgar hissediyorum
Bu seferde dokunuşun geliyor aklıma
Titriyorum.
Gözlerin, gözlerin uçsuz bucaksız bir çöl gibi şimdi
Aylardan Kasım,
Sen yoksun
En büyük karanlığım bu benim
En aciz davam
En beklenmedik korkum
Dışarıda yağmur, aklımda sen
Hiç yaşanmayacak bir hayali bekliyor gibiyim
Her damlada daha da yalnızlaşıyor geleceğim
Yavaş yavaş uyuşuyor parmak uçlarım
Kısacası,
Aylardan Kasım
Ve sen yoksun
