Yağmur; adına neler yazmadım ki
Sen benim hüznüm sen gözyaşımsın
Seninle bir başka ağlıyor
Seninle bir başka susuyorum
Öyle ki sen bana ayrılığı
Sen bana yalnızlığımı hatırlatıyorsun
Bu gün aşkın en mahrem gizlerinden dönüyorum
Sırtımda bir hançer sancısı
Avucum da hayallerimden arta kalanlar
Yüzümde yürüdüğüm kaldırım çizgileri
Ve bir yığın uğultu kulaklarımda
Bu gün aşkın uçurumlarından dönüyorum
Gözlerimde ölüm karanlığı
Kan revan içinde gövdem
Attığım her adımda genliğim
Ve söyleyemediğim onca şey
Bu gün aşkın ihanetinden dönüyorum
Haykırsam iki kelime belki
Sussam bir dağa bedel düğümlenmiş boğazıma
Boğuyor beni sanki bir el
Bu gün aşkın en adi sırrından dönüyorum
Ne kadar zormuş meğerse
Bir gecenin yanılgısıyla uyanmak
Kâbuslardan dönercesine
Suyun çarpışını yüzünde bulmak
Bu gün aşkın arka kapılarından dönüyorum
Bir hayal midir bu yoksa serap mıdır?
Gölgeler görüyorum gidiyor yaklaştıkça
Karanlık bütün yollar gündüzler gece
Evet, evet bu ömrümün makber anıdır
Bu gün aşkın en ağır bedelini ödüyorum
“Yağmur; adına neler yazmadım ki Sen benim hüznüm sen gözyaşımsın”