Yaşım 19,20,22 hadi en fazla 26!Vurdunuz beni,dövdünüz,üzerime araba sürüp ezdiniz,beni öldürdünüz! Annemi,babamı,kardeşimi kardeşlerimi,dostlarımı yasa boğdunuz.Gözyaşları en büyük besinleri oldu,geride bıraktığım tanıdık tanımadık bütün arkadaşlarımsa en büyük destekçileri. Onlarla gözyaşı döküyorlar benim için,görüyorum. Katilimi bulmam için uğraşmadınız,bulabileceğiniz delilleri yok ettiniz;kimi zaman ise bildiğiniz halde akladınız.Beni ve benim gibileri sırf size benzemediğim için terörist ilan ettiniz.Ama hatırlıyorum,daha ben nefes alabiliyorken gerçekten yakan yıkan nice insanlarla omuzomuzaydınız. Kız kardeşlerime tecavüz ettiler,tahrik var dediniz.Sırf istediği kıyafeti giyiyor diye belki de ! Ben önce insan,önce yaşam dedim; o ,bu,şu demeden.Siz önce ben dediniz,dışarda kalan bizi düşünmeden. Şimdi yokum,öldüm,öldürdünüz! Soruyorum beni hiç düşünmeden yok ettiniz (!) de geride kalan onca yangın yeri olan yüreğin ağırlığını hiç mi hissetmiyorsunuz? Sizi görüyorum kardeşlerime,aileme katilimi söylemeseniz de ben biliyorum ve sizi burada sadece tek bir soru için bekliyorum. Beni döverken,kurşunlara dizerken,çiğnerken etimi,hiç mi içiniz sızlamadı ? Hiç mi düşünmediniz evinize döndüğünüzde çocuklarınızın umut dolu gözlerine baktığınızda gözlerinizdeki öfkeyle onların kalplerine kötülük yayabileceğinizi? Ya da eşinizin elini tuttuğunuzda onu da kirleteceğinizi? Dünyaya bir kere daha gelseniz tekrar siz olmak isteyeceğinizden emin misiniz peki ? Insan olmak bu kadar mı zordu sizin için? Sadece insan olmak,olabilmek.
