Bir yalnızlığın arkasına sığındım bu gece. Öylesine siyah ki geceler renkleri görmez oldum. Gözyaşlarım seni haykırıyor. Rüzgar uğulduyor penceremin aralıklarından. Dışarıda kalmışcasına üşüyor göz bebeklerim. Gözyaşlarım kurumuyor. Her damlası çektiğim acının, pişmanlığın ta kendisi. Alışmak istemediğim yokluğun çalıyor kapımı defalarca. Ardına kadar kapattığın her kapıyı yumrukluyorum. Yıkmak istiyorum ördüğün duvarları. Geleceğin yollara bakıyorum. Gece nasıl soğuk, yatak buz… Yastığa sarılıyorum. Solumdan vuruyor beni her gece üşümelerim. Ve sen yine orada, benden uzakta… Bense kapalı kapılar ardında tutsak.
4 comments
Belki de ben de bu durumda olduğum için hoşuma gitmiştir bilmiyorum ama gerçekten güzel bir yazı olmuş. Kaleminize sağlık..
Çok teşekkür ediyorum 🙂
aynı durum
Çoğu kişi böyle oluyor bence…