Yol Ver Dağlar

NECATİ KAVLAK

Güneşin doğuşu, Can Kuş'u nun Dünya'ya kanat çırpması ise, Gün batımı da, açan güllerin solan yaprakları olmalı. Her gün yeniden doğan, her gün yeniden ölen bir bedenin, kafesinde çırpınıp durmak zor. Doğduğum yöre de, taşlar topraktan daha çok. dağında gökyüzüne, Çam ağacı yerine, Ardıç ağaçları uzanır. Gövdesi ne tomruk olur, ne de kereste. Kiriş diye uzatamasın onu duvarın üstüne. Yanarken saman alevi gibidir, köz bırakmaz geride. Büyürken fidanı su istemez. Kışın yağan kar, ve Nisan yağmuru yeter yaşamasına. İğne yapraklarının arasında olur gılikleri.(meyve) Önce yeşil, sonra siyah. Acıdır tadı. İlaç olmaz hiç bir yaraya. İşte ben böyle bir kıraç toprağın üzerinde yeşermiş, kökü kayaların altına uzana ağaç gibiyim. Siz çınar da diyebilirsiniz, koyu gölgesi olan, Meşe'de. Kayın,gürgen zaten hiç olmaz bizim dağımızda. Dereler kışın akar, yazın kurur. Avşar'ın soylu kızları suyu kuyudan çeker kovayla. Kulaçla ölçülür kuyunun derinliği. Al yazmalı, beyaz tülbentli kızlar, aynayla haberleşir, yavuklusuyla. Hala öylemi bilmem. Ben gideli gurbet ele, değişmiştir belki, gelenek ve de töre. Belki orada da geziyordur, genç kızlar sevgilisiyle el ele. Kim bilir? Ben buyum işte. Diğer kimlik bilgilerim kayıtlı nüfus kütüğümde. İlim ilçem hepsi var. Bence esas ben, bu satırlarda saklı. Çözün çözebilirseniz,bu bir bilmece.....