kelimelerim kıyafetsiz
üşüyorlar yokluğunda
huzurevlerim ziyaretsiz
gözleri hep yol kenarlarında
zor oldu tadından kurtulması
dudak tiryakiliğinden öte kalmış öpüşlerin
sesi hala çınlıyor kulaklarımda
ne hırçınmış arkadaş gülüşlerin
son dokunuşumdan kalma
birkaç tel başak sarısı saçların
saklıyorum hala
öğreniyor insan
kalanlarla yaşamayı da öğreniyor
yerine koymayı da
yerin de öylece kalmayı da
unutmak olur sandım zeliha
sandım ki her şey aynı olacak
son nefesimden sonra zeliha
benden sana bu şiir kalacak
bana yaptığını yapma
sahip çık ona olur mu
