Karanlığıma düşer yalnızlığım
Damla damla
Kötü kadın Müzeyyen hiç olmadığı kadar güçlü
Bilinmezlik
Doğru yola sokar insanı insandan
Kötü ruhlu sandığım boşların ahını alacağım varmış
Kaypak gönüllü bir körlük
Sızar aradan turuncu ışınlar
Kalbine saplanan oklar
Yetimin hakkını benliğime yedirdiğim için bu haldeyim
Öksürürken çıkıyor ufuğa yüzüm
Kaskatı kesilmişliğe bir çare aradığım
Sesim, kelebeğim
Bir günlük ömrümün yarısını çoktan doldurmuşum
Cadı kazanı ve sensin kaşık
Karıştırmak mesele değil
Homojen bir yapı olmayan içinde
Düşer yalnızlık karanlığıma hiç olmadığı kadar aydınlık
Zifir karası gözlüklerin esiri olacağım
