Şu yaşadığım yıllar boyunca bir şeylerden kaçtım. Bazı şeyler zor oldu benim için , ya da imkansız.. bazı şeyleri başarmak sadece hayal oldu.
Neden? Bu kadar mı zordu. Hayır. Değildi. Bişiler anlatmak istiyorum. Bazı şeyleri. Her şeyi anlatmak istiyorum. Karşımda beni dinleyenim olsun istiyorum.
Eksik olan şey o. Dinleyecek kimse yok. Uzun uzun konuşmak istiyorum. Birine çok fazla güvenmek istiyorum. Birinin her şeyim olmasını istiyorum. Birini sevmek istiyorum. Sevilmek istiyorum. Bunlar klasik her zamanki şeyler değil. Hak ettiğimi düşündüğüm ama buna bir türlü kavuşamadığım düşüncelerim.
Hangi birini yazayım ya da hangi birini söyleyeyim. Şuan tükendim son noktaya geldim. Gerçekten artık bir gücüm kalmadı. O kadar doldum ki. Nerden patlak vereyim. Nerden başlayıp bitireyim.
Bir yerden başlamak gerek evet ama onu dahi yapamıyorum. O kadar karmaşık geliyor ki bana. Öyle de zaten. Yetişemiyorum. Söylediklerim ya da yazdıklarım bana bir fayda vermeyecek. İstersen destan yaz ama okuyan boş olduktan sonra hiç bir işe yaramayacak. Biliyorum…
Tek bildiğim şey de sanırım bu. Bazı şeyleri başarmak diye bir şey olmadığını bildiğim halde hâlâ çabalamaya çalışmam ve asla işe yaramaması ve benim de farkında olmam. Bildiğim kavradığım tek nokta bu. Neden pes etmiyorum. Neden bundan vazgeçmiyorum. Yoruldum biliyor musun. Artık yok oldum ben.
Kimsenin beni anlamasını istemiyorum. Zaten şu saatten sonra da kimse anlamaz anlamak istemez. İstediğim şey dinlesin, dinlemiyorsa sussun yorum yapmasın. Artık rahat olmak istiyorum.
Ben kusurlarımla ben olmak istiyorum. Kendim olduğum için. Bu vücut içinde dünyaya geldiğim gibi kalıp o şekilde yaşlanmak istiyorum. Hayatı kendi renklerimde görüp kendi düşüncelerimle yaşamak istiyorum.
ARTIK BANA DOKUNMAYIN. BEN BEN OLDUĞUM İÇİN YAŞAMAK İSTİYORUM. DURDURMAYIN BENİ. BİLDİĞİM GİBİ OLMAK İSTİYORUM.......