Bazen tarifi olmayan duygular yaşıyoruz handiyse hep yaşarız farkında olarak ya da olmadan belki de. Korkarız, inciniriz, üzülürüz, sıkılırız,susarız sevinçten eteklerimiz zil çalar fakat yine susarız içimizde kıpraşan hücrelerin çığlığını duyar gibi oluruz velevki yine susmayı tercih ederiz. Bu içimizde büyüttüğümüz suskunluğumuza cevap olan biri vardır biriciktir, tektir o, sevgidir o. “O sevgidir sevgi ona aittir ve insanın sevdiği ve bildiği her şeyin sahibi o’dur sevmeyen insan onu bilmiyordur çünkü sevgi o’dur.” Cümlesiyle tanrıyı tanımlayan “insanlara tanrı dışında kurtuluşun bulunmayacağını anlatan” Rus yazar Tolstoy’un tanrıyı sevgiyle tanımlandırmış olması o küçücük olarak gördüğümüz sevgi değeriyle sevgi parçacıklarıyla süslemiştir tanımladığı inandığı tanrıyı. Aslında bir silsile içerisindedir duygularımız ve sen yalnız yaşadığını farz ediyorsundur yalnız karar verdiğini yalnız nefes alıp verdiğini fakat bilmiyorsun ki yalnız yaşamadığını yalnız karar vermediğini ve tek değilsindir senin ne düşüneceğini ve düşünmüş olacağını bilendir o. Mutluluğu da acıyı da yaşatır sana aslında o yaşatmaz insan yaşatır kendine çünkü bir döngü olmak zorundadır ve o döngü silsile halinde ilerlemektedir ya o döngü de kaybolucaksın ya da doğru anahtarla doğru kapıyı açıcaksın kilide bile hiç ihtiyaç yokmuşçasına “sabır” diyor Türkçe, “patience” diyor Dünya dili ingilizce, italyanca “pazience” olarak tanimlandiriyor O kolay olmadığını biliyor kolaylığı da sunuyor ama insan ama diyor bir çünkü arıyor patinajli bir yola kendi kendine girdiğini bilmeden…Onun amaları engebesiz dümdüz bir yoldur sana huzuru çağrıştıran herhangi bir renk ile süslenmiştir sonu olan bir yolda insan düşünür sorar kendine bu yolda yalnız mıyım? diye fakat bilmiyordur ki yolun sonunda olduğunu…