Bir ben miyim bu kadar az olan ?
Bir ben miyim bu kadar eksik yaşayan ?
Sen istediğin kadar devir yarınları. Bugünlerden fayda yok diyor. Fikrine sabah güneşi kaçabilir ama kim bunun farkında. Yara izini istediğin kadar sakla, zaten kim dokunabilir. Sen rüyalarında kovalamaya devam et, o başkalarına kaçsın diyor. Ki beklemek, ki ne beklediğini bilememek de en korkunç halidir hayatın.
Bazen susuyor. Konuşmuyor benimle. Öyle uzaktan sessizce izliyor. Ağlasak mı ağlamasak mı heyhat diyorum. Fakat sana söylemedim mi, öyle olmuyor diyor. Sen tüm olanları durdurabildiğini san, geri atılan adımları tek tek say, sessizliği böl ama herkes tabağındakileri bitirirse geriye ne kalır demeye çalışıyor. Tarif etmekte zorlandığın durum ve olayların bu kadar da anlatılamamasını görmek ne üzücü kim bilir diye yazıyor bir kağıt parçasına. Bazen hiç beklemediğim bir anda bir plak koyuyor gramofona, sonra karşıma geçip kıs kıs gülüyor. Bir bardak çayda suyun sesini dinliyor plakların yerine.
Gitmeye kararlı oluyor bazen ama topukları paramparça… Saçları bile yok savuramıyor giderken… Ahh bu şarkıların gözü kör olsun, seni hep onlar bu hale getirdi diye espri yapıyor kendince.. Gülemiyorum o zaman. Hafif bir tebessüm salıveriyorum boşluğa. O da sırf üzülmesin diye. Çok zorluyor beni. Bazen de dur diyor her gece her gece olmaz böyle.. Kızamıyorum ona böyle dediği zaman. O da giderse kim bana rakı dolduracak diye düşünüyorum. Onu bile kullandığımı fark ediyorum sonra, utanıyorum. Söylemiyorum utandığımı ama belli ediyorum. Tatlı tatlı öfkeleniyor sadece ama abartmıyor hiçbir zaman. Sevdiğim şarkıların nakaratlarında eşlik ediyor hemen. Tıpkı yağmurlu günlerde şemsiyesiyle imdadıma yetiştiği gibi.
Sigara içmez ama dumanıma maruz kalıyor. Hööh be oğlum! çok içiyorsun diyor ama durdurmuyor beni. Babadan yadigar kırık sazı çıkarıyorum sonra ben de. Çalmaya çalışıyorum. Mendil sermeye başlıyor her yere, göz yaşı biriktiriyor. Susmaya alıştırıldın bugüne kadar,artık vakti gelmedi mi diyor. Kendine notlar da yazıyor arada. Dünyayı seveceğim günler de geliyor bazen,o kadar da sıradan mıyım diyor. Belki demekle yetiniyorum o zaman. Ne desem bilemiyorum. Ne desem gitmez diye düşünüyorum. Hain bir hesaba düşüyorum gözlerine baka baka. Alelacele çekiyorum bakışlarımı fark etmesin diye. Haklısın diyorum. Normale dönüyoruz galiba.. Hiçbir zaman normal olamadık ki diyor.
Güneşin altında daha bir başkasın, biliyor musun. Aslında rengin de varmış senin. Ve farkettin mi vapurlar mahzunlaşmıyor artık diyorum.
Aldırmıyor.
Geçmişimizden öpüyoruz birbirimizi. Daha bir mutlu oluyoruz.
DEMİROĞLU