Uyumakla bir daha hiç uyanmamak arasındaki o ince çizgide bütün ömrüm.. Biliyorum.
Ve sen;
öyle bir yar-ay-dın ki,
her aklıma gelişinde, hiçbir zaman aklına gelmeyeceğimi biliyordum.
Ama beni kahreden bu değildi.
Hayatımdaki en acımasız ve en bencil adam sen olmamalıydın.
Nasıl bir saygısızlıktır ki bu babamı yerinden ettin.
Sen bu zehir zemberek dünyada,
Belki de hayata karşı isyan bayrağını çekerken
Ve yahutta
Bir sahil kenarında, martıları kıskandıran güzellikteki sesinle..
Aşk şarkıları söylerken hayatının aşkına,
Parmaklarının değdiği her telin, kalbime saplanan bir hançer olduğunu bilmeden,
Baharı müjdeleyen gülüşünü savuracaksın.
Ve o anda;
Bir şehir yıkılacak.
Bana yüzünü getirmeyen o yollar,
Sesini ulaştırmayan bütün telefonlar,
Bir bir yok olacak.
İşte o an…
Bir şair,
Bir daha hiç uyanmamak üzere gözlerini yumacak.
Ardında bıraktığı her şeyi,
Hiçbir şeye çeviren adama lanetler okuyarak !