Yanıyor gözlerimin içi , doldu artık
Ağlayamıyorum ki her yer çok karanlık
Üş’yorum içimi şimdi kim ısıtacak
Yandığımda da zaten ki yok soğutacak
Belirsizliğin içindeyim sorma beni
Kaybımın yok bir ölçütü al şu cetveli
Yaralarımı oyma bırak şu neşteri
Vazgeç artık, unut eski hayallerini
Mezarlıklar daha huzurlu hastanelerden
Sözlerim de farksız artık boş namelerden
İzlemekten bıktım vahşeti köşelerden
Söyle hangimizin acısı derinlerden
Susuzluktan ölenin ne suçu vardı
Sadece o da senin gibi insandı
Sözde, yardım etmek, riyanın soyadı
Ne de olsa önemsiz karşılıklı saygı
Ne zaman kesilecek bu haksız ölümler ?
Ya sen, nerde kaldın hadi, katil ölüm gel!
Alacaksan al beni çocuklar ölmesinler!
Katiller n’olur artık sevmeyi öğrensinler!
Furkan S.