ACILARLA ACILAŞMAK

Sonra gece oluyor işte; Yaşadığın bütün acıları tekrar baştan yaşamaya başlıyorsun. Gündüzün sakladığı ‘’ hüzünler ve acılar ‘’  aydınlığın karanlığın arkasına gizlenmesiyle yeniden ortaya çıkıyorlar. İnsan her gün aynı yemeği yiyince sıkılıyor ama aynı acıyı çekince sıkılmıyor. Ne garip değil mi dokunamadığımız, göremediğimiz bir şeyin bizi içten içe parçalaması. Engel olamıyorsun. Bir ilacı yok bu hastalığın. Acıları hissetmediğim zaman yokum sanki ‘’acılarla varım’, acıları hissettiğim zaman tam olarak kendim olabiliyorum.

Öyle bütünleşmişim ki hüzünlerle; bana uğramadığı zamanlar kendimi eksik hissediyorum. Beni de ziyaret etmeleri için yalvarıyorum hüzünlere ki;  gelip beni başkası gibi hissetmekten kurtarsınlar diye. Uğradığı zamanlarda da bir an önce gitsin ve bir daha gelmesin istiyorum.. Böyle çelişik duygular altında eziliyor insan. İnsan yaşamak istiyor bazen, bazen de ölmek istiyor. Aslında insan ne istediğini bilmiyor. Bütün bu çelişik duygular ve düzensizlikler de bundan dolayı kaynaklanıyor.

İnsan bütün bu kafa karıştırıcı düşüncelerden kurtulmanın çarelerini arayıp duruyor, hiçbir zaman bulamayacağını bilmesine rağmen. Çözüm bulamayacağına kesin hüküm verdiği vakit de her şeyi zamana bırakmak istiyor, zamanın kendisini bıraktığı zamana bırakıp bırakmayacağını düşünmeden.

Ah bu insanlar ne garip varlıklar ! Ben de insanım bende mi garibim yoksa ? Hakikaten insan mıyım ? Sorular, sorular, sorular …. Neden bu sorular sadece beni rahatsız eder ki ? Bak bir soru daha ! Ne kadar çabalarsam çabalayayım herkes gibi olamıyorum, en çokta bu yıkıyor beni. Ne olurdu bende herkes gibi günlük sevinçlerin peşine takılıp mutlu bir hayat yaşayabilseydim ?

Yine saçmalamaya başladım tiksindiğim insanlar gibi olmak istiyorum, bu istek onlardan bile daha iğrenç. Belki de onlar gibi olamadığımdan dolayı onlardan tiksiniyorum.