Kendimi sana ait hissediyorum. Senden baska hic birseyim yokmus gibi. Memleketim, anavatanım, yerim yurdum senmiş gibi. Bataklıkta gibiyim ve gün geçtikce sana karısıyorum. Seninle bütün, seninle var oluyorum. Abisinin elini bırakmayan çocuk gibi sıkı sıkıya tutunuyorum sana. Kokuna, sesine, kirpiklerine, o güzel bakan gözlerine, adımı söylerken dudaklarında oluşan hafif ama can yakıcı tebessümüne. Ellerinin sıcaklıgından daha etkili bir ilaç varmı benim için.
Ya içimde kelebekleri uçuşturan, ömürlerini uzatan o bakışların?
Pekiya sensizlik? Nasıl anlatır, nasıl kelimelere döker, nasıl düşünürüm bunu. Düşüncesi bile nefesimi keserken. Kalbimden seni çekip aldıkları düşüncesi. Elimdeki bir dünya sevgiyle, aşkla söndüremem bu yangını. Düşerim, dizlerim kanar, yutkunamam, hafifletemem bu acıyı. Terkedilmiş bir şehir olur çıkarım, kimsesiz olur çıkarım, sensiz olur çıkarım..
