Hapşırdım; “çok yaşa” bile demedi aşk. Kalbimin kompartmanında manzaranın hakiki boşluğuna takıldı gözüm, seğirdi. Ona bakmak, onda demlenmek ve onda bütün açlıkların bitişine ermek mümkün olmadı. Ben de “sen de gör” hapsolmuşluğuna karanlık bir gece teslim ettim. Onun gecesi ile benim gecem ayrıldı. Attılar yüzüklerini. Gündüzüm de onunla bir uyanmayacak sabaha. Kuşlar onun izninde birine şarkı söyleyen âşık gibi şakıyacakken, bende horozlara yardım ve yataklıktan içeri giren kalp hücremin sabıkalısı olacak.
Ayırdılar; her noktayı senli benli sevmekten. Bir şey daha; saman nezlesi olmuştum aşkına. Gözlerim bu yüzden akıyordu. Ağladım sanma…
Dilara AKSOY
