Bir zamanlar ki ben, ben değilim şu sıralarda.. Yalnızlık vuruyor satırlarıma. Senin bıraktığın o kocaman boşluğun yeri dolmuyor. Sen benim sırdaşımdın, dostum ! Demiştim sana… Dostumu kaybetmek istemiyorum. Beni bu aşk işlerine karıştırma demiştim… Ben seni zaten seviyorum! Senin sözlerini mi hatırlatmalıyım hiçbir zaman gerçekleşemeyecek olan yoksa kendi hislerimi mi yazmalıyım şimdi bu satırlara bilmiyorum. Öyle çok keşke bıraktım ki arkamda..En başta dudaklarıma bıraktığın o masum, çocuksu öpücük geliyor ! Taa ki 5 yıl öncesindeki o öpücük… Hiç yaşanmamış olmasını dilerdim, bende ki senin ve sendeki benin şimdi sessizlikte kaybolmaması için. İşte seni öyle bir seviyordum ki ve hala seviyorum. Kaybetmemek için sevgili olmamayı diliyordum. Her insanın bir zaafı vardır ya işte benim ki de sendin. Kendini bitirmek için mi kendini kullandın yoksa benim imkansızlığım mıydı aramıza giren ? Hani derler ya gitme deseydin gitmezdim diye. Git yanından onun deseydin giderdim… Sen kal dedin. Kaldım. Duruyorum. Bıraktığın yerdeyim. Ama umduğundan farklı bir yerde kaldım. Sen de kaldım ve giden otobüsü çoktan kaçırdım sevdiğim…