Bektas Senel

”Ölmüş adamlar tanıdım, yaşayan kadınlara şiirler yazıyorlardı…”   Bektaş Şenel

Gözlerinin rengi, yaşamaya sebep.. Saçlarının kokusu, ölüme meydan okumaya… Ve ellerin, ellerini tutmaktan bahsediyorum… Mutluluğa giden kapının ardına kadar açılmasıdır sana dokunmak.. Yeryüzündeki bütün güzellikler şiir yazmaya sebeptir Benim sebebim…

Pardon hanımefendi, bir dakika bakar mısınız ? Az önce yanınızdan geçerken farkettim, sizin teninizde yağmur kokusu var . Yani yağmur kokusu dediysem, yağmur kokusu işte Yağmur nasıl kokar bilirsiniz ……

Bu saatten sonra ne sen o gemisin ne de ben o yolcuyum.. Seninle biz; Yan yana duran duran iki trenin, farklı istikamete giden yolcularıyız artık… Bektaş Şenel

… Ben yağmurlu günlerde senin sokağından geçen o şemsiyeli adam olurdum. Islak kaldırımlarda oturup, uçuk hayaller kurardım başrolunü senin oynadığın. Sen pencereye çıkmazdın hiç. Ben kuş olurdum öğlen vakitleri. Gelir…

Gözyaşlarınız sanki bir yerden tanıdık gibi, Sizinle daha önce aynı acıları çekmiş miydik ? Böyle mağrur bakmayı size hangi ayrılık öğretti? Hangi rüzgar dağıttı saçlarınızı ? Hangi sevda düşürdü sizi…