Vay be yep yeni bir hafta ama bu defa gerçekten her şeyi ile yeni. Yeni bir gün,yeni bir hafta,yeni bir ay ve yeni bir hayat biçimi “yeni normal” isimi altında.Bakalım nasıl…
Bir tutam gün ışığı Bir tutam oksijen Bir tutam sadece kaybolmak isteği ufuk çizgisinde Kapalı kapılar ardından Kapalı perdelerin ötesinden Kapalı kalmış ruhlarımız, duygularımız ve sözlerimiz... Bağırıyorsun avazın çıktığı kadar…
Dışarıda sükunet ve sadece kuşlar Keşke hep böyle kalsa Kirlenmese daha fazla hayat Kirlenmese daha fazla sokaklar Doymayı bilsek ya da öğrensek Tüketmesek hayatı ama... Sofradan kalkmayı beceremezken Aç gözlülükten…
Tecrübesi olanlar ”Zaman” dediler Alışırsın, alışacaksın buna mecbursun ”Zaman” zaten sana bunu yaptıracaktır nasihatında bulundurlar Anlam veremiyorsun, idrak etmek istemiyorsun İşine gelmiyor kabullenmek Çünkü kabullenirsen sanki unutacakmışsın zannediyorsun Yoksa sende…
25 Ekim meğersem Dünya Makarna Günüymüş ama tüm dünya da anladığım kadarı ile. Bu sene ilk mi yoksa daha önceden kutlanıyor muydu emin değilim. “Makarananın hatırası mı olur kardeşim” diyecekseniz…
Gerçekten de başlıkta olduğu gibi şuan tanımsız bir duygu bulutu içerisinde hissediyorum kendimi. Bu arada bu platformada ilk kez yazıyorum ve burası isteyen için bir günlük gibi bir sayfa bile…