Duygu

Akşam olunca karanlıkta kalmaktan korkarım. Az da olsa bir yerlerde bir ışık illa yanacak. O ışık sanki bana iyi geliyor. Kötü düşüncelerimi savuşturup beni güzel düşüncelere itiyor. Karanlığın bir karalığı…

Bir süredir biriktirdiğim düşünceler, kırgınlıklar, serzenişlerim var. Nereye atabilir? Nerede gösterebilirim bunları diye düşünüp duruyorum. Nasıl mı? Oturdum odama etrafımı inceliyorum. En sevdiğim şarkı çalıyor “Emel Mathlouthi- Naci en Palestina”.…

Covid-19 çıktığından beri aylardır evdeyiz, karantinayı yalnızca kendimizi eve kapatarak uygular gibi gözüksek de aslında ruhumuz da karantinaya girdi… İnsanlar içine karışamadıkça, kimseyi dinleyip, kimsenin derdine ortak olamadıkça sanki ruhuma…

Müzik kutusuna inanılmaz anlamlar yükleyip çok sevenlerden biriydim ben de… Sonra bir gün uzunca tekrar tekrar dinleyip kapattım. Düşünmeye başladım güzel geliyordu bana o kutuyu açınca içinden çıkan sesler, düşündüm…

Bazı insanlar sokakta yürürken gördüğümüz yarı açık perdelere benzer. Öyle bir ayarlanır ki o perde ne evin içi tam görünür ne de dışarıya kapalıdır. İnsanlar da camının perdesini aralar gibi…

Kişiliklerimizi kolumuza taktığımız bir bilekliğe benzetebilir miyiz? Bir bijuteri dükkanında çok renkli boncukları olan bir bileklik görmüştüm. İçinde sadece bir tane siyah bir boncuk vardı… Bileklik çok hoşuma gittiyse de…

Kadınlara veya erkeklere değil. Herkese, her şeye seslenmek istiyorum. Bu noktaya gelmemizi sağlayan bütün toplumsal roller, yükler, beklentilere seslenmek istiyorum. Ses olmak istiyorum. Sebepsiz yere canı yanan tüm varlıkların sesi…

Kişinin kendi ışığı olduğuna inananlardanım ben de… Bu ışığı herkes öyle göremez. Bazen kişinin kendisi bile farkında olmaz. Işığını görebilmek için ya etrafının çok karanlık olması gerekir ya da etrafındaki…

Bilmem ne zaman sağırlaştık birbirimize. Artık herkes başkasının acısına, duygusuna, mutluluğuna, her hissine sağır. Ne zaman başladı bilmem. Sanki eskiden dinlerdik, duyardık, görürdük. Gördüğümüzü incitmeden belli eder. İncitmeden destek olurduk.…

Acı ve korku birbirimize yaklaştırır bizi. Ne zaman hangi duruma kiminle aynı duyguları hissetsek o zaman kendimizi daha rahatlamış hissediyoruz. Özellikle acılarımızda başkasının aynı acıyı gördüğünü hissettiğimizde ona kendimizi daha…

Ateşin üstüne basa basa yürürken sanıyorum ki sonunda buz gibi serin sulara kavuşacağım. Ya da tam tersi ayaklarım parçalanacak ama engel olmak mümkün değil. Ateşe basmışım geri dönemiyorum. Geride ne…