ilkcanasena

yine yeniden nankörlüğümle cümlelerime kavuştum. belki de genel hatta karakteristik bir özellik bu benim için, bencillik. kendi hayatımı kendimle birlikte bencilleştiren bi bencilim ben. çoğu zaman bundan şikayet duymuyorum desem…

Her nefesiyle yetiniyorum. Parmaklarıyla dokunsun diye ruhuma emanet ediyorum. Dokunduğunu hissedebilmenin hazzıyla bedenimi bırakıyorum aitliğe, aitliğine.  Kendi gururumu okşatıyorum teniyle onun olduğu için nefsiyle.  Ölüyorum seninim cümlesinde ona harcıyorum kalbimle…

Aslında herkesin aklından başka yüzlerin fragmanı geçerken diller başka başkalarını telafuz ediyor mecburiyetten ve kabullenişlerin anılarından.  Ne zor yanımda sevdiğim adam öyleyken ben de öyleyim. Aslında ne büyük kalbimiz var…

duş başlığının altında daha fazla düşünmek gerekiyor belki, başının ağrısını damla damla beynine çarptığını farketmen için. sonra korkutuyor su aktıkça köpük köpük akarken vücudundan simsiyah akıyor. gitmeyen bir birikinti boyunca…

bu istikrarlı istek yalnız yalnızlığı doğurmaya yetiyordu tüm gücüyle. tepkisiz çift kişilik yalnızlığımın omzundayken bu güce nasıl karşı koyabilirdi? mutsuz değil umutsuzluk bitiriyordu içimdeki gücü. ve boynum önüme eğiliyor yavaş…