Cikiyorum karanlik gecenin basamaklarindan isiga ulasmak icin. Sert bir soguk var disarda icime isleyen. Bedenim yerine ruhumu titreten. Belirsizlikler icinde cikiyorum basamaklari bir bir. Buz gibi korkuluklari sarinca ellerim bedenimde eslik ediyo ruhuma. Her adimda nefesim her nefesimde icim eziliyo. Yalniz yurumedigimin farkindayim. Sehrin o sessiz kalabaligiyla beraberim. Durup yaslaniyorum basamaklara. Isiklar icindeki sehri onun icindeki hikayeleri kendi hikayemi seyre daliyorum. Uzaklarda sokagin basinda eglenen gencleri goruyorum. Onlarin yukarisinda yasini almis bir teyze onun karsinda kavga eden bir cift ve hepsinden herseyden uzak ben. Yasadigim asklar kaybettigim hayaller uzaklastigim dostlar. Artik sasirmiyorum bile onlari gorurken. Ne zaman ciksam bu merdivenlere o gencler farkli teyze baska o cift ayri. Onlar haric hersey ayni. Bir bakima sikildim. Her gelisimde bu son dedigim merdivenleri dustugum ilk an sarilmaktan. Kabullenmem lazim galiba. Artik yuzlerine bakmaktan cekinmiyorum aslinda yasadiklarimin. Kendi hayatimdan kacmiyorum. Kacmadikca yakalaniyomuyum gecmisime yoksa kabulleniyomuyum usulaca bilmiyorum. Ama devam etmek icin unutmak degil kabullenmem gerektigini biliyorum artik. En azindan elimde bu var. Yalnizligimi gidenleri gelenleri beni ben yapan herseyi kabul etmem lazim. Bu gun degil ama bir gun kalkarken bu merdivenelerden yeni hayallerle yeni umutlarla yeni dostluklalarla kalkicam. Belki son olmicak bu kalkis ama ilk defa usumeden kalkicam. Hicbirseyi son defa degil ama herseyi ilk defa yapicakmis gibi kalkicam…