Yumruklarını sıktı gözyaşlarım
fakat akıyordu göğsüme dek
durmuyordu
uzun süredir böyleydi
kandırmacalar,bahaneler
yaramamıştı yaralara
ben ilaç isterken tuz yağıyordu yaralarıma
acı da bir yere kadardı
yalnızlık damarlarımdan tutmuştu
kanıma giriyordu
ve girmişti
yalnızlık ben ben yalnızlık
eş anlamda iki kelime
direnmekte bir yere kadardı
boşluk hep beni çağıyordu ruhumun kapısından
bağırıyordu
yumrukluyordu ruhumun kapılarını
kilitler de bir yere kadardı
süzülüyorum boşlukta
ne kuşum ne de insan
ben tam anlamıyla hiçbir şeyim
hiçbir
hiç
boşluklardaydı anlam
tamamlardı insan kendisini boşlukta
yok olmadık olduk sanılırken
var olduk
başlangıçta
yani boşlukta