Batan güneşlere hasretle…

Bir sabah güneşin doğuşunu seyretmek istedim. Neymiş bu kadar bunun sırrı dedim. Doğarken çok güzeldi, tam galiba anlıyordum. Ama doğunca bakamadım, duramadım, dayanamadım. Gözlerim yandı, bedenim çok ısındı, başımı ağrıttı. Ne mesafe sever bir yaratık bu güneş! Sevsen de sahibi olmuyorsun, istesen de yaklaşamıyorsun. Günün sonunda o da gidiyor.

Neden bu kadar güneşe mecbur, güneşe meftun, güneşe mest bu dünya? Oysa yakıyor işte yaklaştığında kavura kavura…

Güneşsiz renkler bile kayboluyor. Çaresiz sevdalılar gibi tümden güneşle canlanıyor… Dünya bile pervane etrafında…

Parıltısından ay bile haleleniyor. Ve gönle bir coşku, bir sevda düşüyor. Seni de katıyor iklimine o mehtap parlasa…

Bu kadar güzelsin işte, varlığa bu kadar hakim. Karanlık korkularına iyi gelirsin girdiğin kalbin. Varlığın yetiyor ulaşılamasan da…

Benim için battı tüm gelen yeni güneşler.

Korkuyorum senden de güneş! Bak yine bitmekte yeni bir gün. Sen de onunla…

Böyle sensiz olmuyor. Her anım sen ol, geceyi verme koynuma.

Tam da alıştırıp gözleri açan, ışık saçan varlığına…

Bir günün güneşi daha battı bugün. Ve ben yine o güneşin heyecanını taşıdığım şeyleri yapacağım yarın. Karanlığa ağır gelir ışıklı heyecanlar. Hangisine alışacağımı şaşırdım. Ama içim daraldı siyahtan, renkler gönlümde hasret. Aynı değil hiç bir gün, hiç bir güneş. Ve yine battı yeni bir güneş. Girdiği tüm o yollardan çıktı ve aydınlığı kayboldu. Karanlıklar içinde kaldı kalbimin hasta odaları. Tüm yollar uykuya daldı. Hiçbir güneş geri gelmez geri. Geriye kalan tek avuntu birazcık ay ışığı…

Özlerim güneş. Gece olunca özlerim seni. Bu gece uzun geldi bana. Mehtabın şifa vermiyor hastalığıma. İyi gelmiyor yokluğunun soğuğu… Korkuyorum sensiz uykuya dalmaya. Belki de hiç uyanamam artık, tüm güneşlerim batmıştır geri gelmez bir daha…