Beklemek hiç bana göre değil biliyor musunuz? Ben çocukken bile meyvelerin en ham hallerini annem bekle dediği halde karnımın ağrıması pahasına vaktinden önce yerdim. Ben böyle bir çocukken biri,birileri, dünya bana bekle diyor. Nasıl beklerim, nasıl dururum? Bu yüzden bekleyemedim hiç kimseyi ,hiçbir şeyi .Bir aptal yada bir çocuk gibi hep vaktinden önce yedim hayatın meyvelerini sonra Karnım değil kalbim ağrıdı hep. O sızıyla dolaştım ama bazen bu sızı öyle güçlendi ki yürüyemedim ,nefes alamadım, yaşayamam ve ölemedim.
Korktum bir de beklemekten. Birini bekleyip de gelmemesinin acısı onu o anda kangren olmuş bi kolu keser gibi aniden terketmenin acısından daha büyük geldi hep kalbimin terazisinde. O yüzden beklemedim kimseyi. Ya benim olgunlaşması için beklediğim erikler gibi, onları çalarsa birileri. O zaman o boş dallara her baktığımda gözlerimde yaş ,boğazımda bir yumruyla hiç bir erik ağacına bakamazdım. Oysa ben erik ağaçlarının o beyaz çiçeklerini, o henüz olmamış hafif acı erik tadını çok severim. İşte bu yüzden beklemem ben. Zaman hiç durmadan akar benim yanımdan. Ben koşarım onun yanında nereye gittiğini bilemeden.