“Sen geleceksin diye, sol yanımı boş koydum.” Kısacık bir türküydü beklemek. Bazı vakitler, en korkunç haliydi yaşamanın. Pencere kenarına hapsedilmiş çocuklar umut biriktirirdi defterlerine, gidenin geleceği günü beklerken. Mendiller yaş toplardı annelerin göz pınarlarından. Gitmekle kalmak arasında karar veremeyen bizlerse; zamanın akıp gittiğini sonradan anlardık.
Ben beklerken hep gökyüzüne baktım. Uçaklar geçiyor ya, birileri beklemenin son demini yaşıyor olmalı. Kuşlar uçar ya, yavrularına kavuşacaklar demek. Sanırım biz de kavuşacağız beklediklerimize. Yani biz oraya bir İnşallah koyalım. İnşallah beklediklerimiz bir gün gelecekler, güzel günlerin hatrına.
Gelecekler değil mi?