Bir hatıra yakaladı beni
Turuncu gecenin kıyısında
Uçurum benim çocukluğum
Bir yar
Yalnız bir çocuk
Dalga dalga hırçın Karadeniz
Soğuk öyle soğuk
Bir ikindi vakti kadar
Soğuk
Yağmurlar kelimelerle yağar
Cümle olur çocuğun üstünde
Sonra
Çocuktan roman olur
O çocuk
Koltuğunda kitabı
Zihninde dünyası
Ruhunda binbir renk
Dolaşırdı çocuk
Yaralarını kendi sarardı
Yaprakları koparır bastırırdı
Yaralar
Ah o yaralar
İzi yok sanırdı
(bir hatıraya kadar)
Bir yar
Bir uçurum
Hırçın bir Karadeniz
Bir yağmur
Soğuk gece
Bir çocuk yaralı
Çocuk atlamadı
Geldi
Atlamadı
Tekrar geldi
Ve tekrar
Adım kadar yakındı
Tekrar
Düşecekken tuttu onu
Çocuğu içindeki büyük kadın tuttu
Hep tuttu izin vermedi
Şimdi çocuk
O kadının kendisi
Kadın yine çocuğu koruyor
Benim hepsi
Benim
O gün atlamadıysam
Bir ihtimalle yaşadıysam
Bir umutla
Bir inançla
Birle
Artık biri değil bini
Gelse düşmem o kara denize
