İlhamımın kucağında doldurduğum gözlerimin affını rica ediyorum kağıtlardan. İmzası benliğimden taşan sevaplarımla, acı unutuş yakıştırmasına layık sevdiğimin kalbinde yer alamadığım yılların başından sonuna kendimi yoklamak istiyorum. Neden olmadı diye... Tınısıyla şiir gözyaşlarına kurban olduğum yâr; beni özlemedin mi? Kimin gözleri güzel geliyor şimdi? Ben, gözlerimin neminde sana yüzüp kuyruğuna bastığım ayrılığın ardından boğuk yalnızlığımın doğumunda ebesi olmuşken…
Kalbim duruyor. Sonra tekrar atıyor. Yaşıyorum sanıyorum. Her zamanki gibi sadece sanarak. Derin bir nefes alıyorum, hiç olmayan mutluluğun sarılışına feda ederken mevsimlerimi. Güz sarılıklarımda gökkuşağı gidişine fiyat biçiyorum, üstü kalmazlardan bonkör yutkunuşlarımla sensizliğin kapısını bir daha çalıyorum…
Dilara AKSOY
